σύνδρομος

-η, -ο / σύνδρομος, -ον, ΝΜΑ

νεοελλ.

φρ. α) «σύνδρομα ορυκτά»

(ορυκτ.) πέτρωμα και μη επιθυμητά ορυκτά που εξορύσσονται μαζί με τα εκμεταλλεύσιμα μεταλλοφόρα ορυκτά και ακολούθως διαχωρίζονται με τις διεργασίες εμπλουτισμού, για να απορριφθούν στη συνέχεια σε σωρούς ως στείρο υλικό

β) «σύνδρομο κύτταρο»

βοτ. εξειδικευμένο παρεγχυματικό εμπύρηνο κύτταρο που συνοδεύει ένα ηθμώδες κύτταρο στα αγγειόσπερμα φυτά

μσν.

1. αυτός που τρέχει για να βοηθήσει κάποιον

2. αυτός που παρέχει βοήθεια σε κάποιον, βοηθός

μσν.-αρχ.

1. αυτός που συμπίπτει χρονικά με κάποιον άλλο

2. μτφ. ο σύμφωνος με κάποιον

αρχ.

1. αυτός που τρέχει μαζί με κάποιον και τόν συναντά

2. αυτός που ακολουθεί κάποιον από κοντά, συνοδός

3. το αρσ. ως ουσ. ὁ σύνδρομος

α) τόπος συνάντησης πολλών δρόμων

β) (κατά τον Γαλ.) το σύνδρομο

4. (το ουδ. πληθ. ως επίρρ.) σύνδρομα

ανάλογα ή εξίσου με κάποιον άλλο («ξύνδρομα πεπορευμένος τῷ τῶν ἀνδρῶν... πρὸς τὸν εὐχερῆ βίον ἄριστα γεγυμνασμένῳ», Πλάτ.).

επίρρ...

συνδρόμως Α

σύμφωνα ή ανάλογα με κάποιον.

[ΕΤΥΜΟΛ. < συν-* + -δρομος (< δρόμος), πρβλ. μετά-δρομος, περί-δρομος (ΙΙ)].